Το 2018-19 ασχολήθηκα με την εκπαίδευση ασυνόδευτων ανήλικων προσφύγων στον ξενώνα των Ταγαράδων. Από τα πιο δύσκολα πράγματα που έχω κάνει ως καθηγήτρια. Νόμιζα πως μπορούσα να διδάξω βιολογία σε παιδιά με τα οποία δεν είχαμε γλώσσα και κώδικες επικοινωνίας. Παιδιά χωρίς οικογένεια, χωρίς παιδική ηλικία, χωρίς εκπαιδευτική προπαιδεία, με διαφορετικές αξίες και εμπειρίες. Πρώτη φορά με εφήβους που δεν ήξεραν να κρατάνε μολύβι, να αποτυπώνουν, να ξεχωρίζουν στο χάρτη το βουνό από τη θάλασσα (αυτά που διέσχισαν τόσα βουνά στη ζωή τους). Η εγκατάλειψη του ξενώνα ή του μαθήματος με πλήγωνε διαρκώς.
Ο εγγραμματισμός τους ήταν μια πρόκληση, η διαφορετικότητα ασκούσε μια γοητεία. Προσπάθησα να κάνω το μάθημα βιωματικό, να αλλάζω συχνά αντικείμενα διδασκαλίας (βιολογία, γεωγραφία, μαθηματικά, γλώσσα, καθήκοντα σχολείου), να προσαρμόζω το μάθημα στους εκάστοτε μαθητές και τη ρευστή τους διάθεσή . Το γνωστικό αποτέλεσμα ήταν μάλλον μέτριο, αλλά η επικοινωνία έφερε χαρά και σχέσεις. Σχέσεις πολύτιμες που κρατάνε και μετά την απομάκρυνση των παιδιών από τον ξενώνα.
Το προσωπικό του ξενώνα ήταν πολύ υποστηρικτικό, βοήθησε με πολλούς τρόπους. Η συνεργασία με τους υπόλοιπους "αναδόχους εκπαιδευτικούς" μου έδειχνε άλλους δρόμους. Μετά από όλα αυτά που έμαθα και έζησα, με παρρησία λέω, πως "αυτά που πήρα είναι περισσότερα από αυτά που έδωσα".
Μαριλένα Ζαρφτζιάν, Βιολόγος
No comments:
Post a Comment
Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό στην αξιοπρέπεια των αναγνωστών.
Your comment should respect the readers' human dignity.